Główni bohaterowie filmu to: dwoje polskich nauczycieli i kapłan, wywiezieni w 1940 roku w głąb ZSRR. Ich drogi życiowe zeszły się w dalekim Kazachstanie, w pobliżu granicy z Chinami. W skrajnie trudnych warunkach zorganizowali naukę dla 65 polskich dzieci, chroniąc je przed utratą tożsamości narodowej, religijnej i kulturowej. W chwili największej próby, zachowali wielkość ducha. W 1943 r. zostali aresztowani i trafili do łagrów. Nauczyciele zmarli z wycieńczenia. Film opiera się na faktach udokumentowanych i opisanych przez naocznych świadków. Jednym z bohaterów filmu jest ksiądz Tadeusz Fedorowicz, który dobrowolnie i za zgodą przełożonych, dołączył do transportu Polaków wywożonych na Sybir. Tam pracował przy wyrębie lasu i organizował potajemne msze. Po zwolnieniu z łagru i dostał się do Armii Andersa. Trafił do Kazachstanu, gdzie czynił posługę duszpasterską dla rodzin polskich zesłańców. W 1943 r. ksiądz Fedorowicz nie przyjął obywatelstwa radzieckiego i został aresztowany. Uwolniony został dopiero po powstaniu armii Berlinga. Wrócił do Polski w 1944 r. Pracował w ośrodku dla ociemniałych w Laskach. Był przyjacielem i duchowym powiernikiem Jana Pawła II. Zmarł w 2002 r